​

ماه “ربیع الاول” همانگونه كه از اسم آن پیداست بهار ماهها 

مى باشد؛ به جهت اینكه آثار رحمت خداوند در آن 

هویداست . در این ماه ذخایر بركات خداوند و نورهاى 

زیبایى او بر زمین فرود آمده است . زیرا میلاد رسول خدا 

(صلى الله علیه و آله و سلم ) در این ماه است و مى توان 

ادعا كرد از اول آفرینش ‍ زمین رحمتى مانند آن به خود 

ندیده است .

ماه محرم و صفر را پشت سر گذاشتیم با اندوه و اشک و 

ناله ،اشک ریختیم و دل تازه کردیم و با یاد عظمت آقا ابا 

عبدالله الحسین بزرگ شدیم، از خزان عفلت به برکت اشک 

های محرم و صفر به بهار رسیدیم و اکنون وقت آن است که

 در این بهار به یمن رویش دوباریمان سجده شکر به جای 

آوریم و این بهار را قدر بدانیم و بندگی کنیم.

این روز نیز برتر از سایر روزهاست . و گویا روزى است كه 

كاملترین هدیه ها، بزرگترین بخشش ها، شاملترین رحمتها

، برترین بركتها، زیباترین نورها و مخفى ترین اسرار در آن 

پى ریزى شده است .

پس بر انسان مسلمان كه برترى رسول خدا (صلى الله علیه 

و آله و سلم ) را قبول داشته و مراقب رفتار با مولایش مى 

باشد واجب است در این ماه به شکرانه ارازنی شدن آن 

نعمت بزرگ به عبادتی از سر شور و اشتیاق بپردازد،گرچه 

عبادات شبانه روزی عالمیان هرگز در خور چنین نعمتی

 نخواهد بود اما “آنچه سعی است ما در طلبش بنماییم".